Z życia papieży .104

Wahazar drgnął. Wypuszcza szklankę, która pada na podłogę i rozbija się.

Morbidetto zagląda mu w twarz, stając po jego lewej ręce. Wahazar nagle wstrząsa się i budzi się z osłupienia.

WAHAZAR ryczy

Haaaaaaaaaa!!!!! (piana bucha mu z pyska) Jutro te dwie flądry do Komisji Nadnaturalnego Doboru! Wystrzelać wszystkie baby w dystrykcie IV!!!! Skasować wszystkie pozwolenia wyjątkowych małżeństw!!! Zwołać dziś wszystkich pedagogów trzeciej klasy na nadzwyczajne posiedzenie!!! Haaaaaaaa!!!

Toczy pianę.

Emily Dickinson nie lubiła przyjmować gości, rozmawiała z nimi zza drzwi. W jednym z wierszy napisała: Mogłabym być bardziej samotna bez samotności, jestem tak przyzwyczajona do mojego losu (..).

Preferowała kontakty na odległość, w formie korespondencji. Niewiele osób oprócz rodziny i służących miało do niej dostęp, ale nie można jej uważać za zupełnie odizolowaną. Mieszkała w domu rodzinnym, miała bliskie relacje z rodzeństwem. Jedną z przyczyn jej „zamknięcia” była podobno agorofobia, lęk przed wyjściem z domu. Urodziła się w zamożnej rodzinie, jej ojciec był skarbnikiem college’u w Amherst, a jej dziadek współzałożycielem tej poważnej uczelni. Chcąc korzystać dożywotnio z finansowych przywilejów musiała się dostosować do wymogów życia społecznego, co przy jej fobii musiało być trudne. Sumiennie wypełniła obowiązki nauki w rodzinnej szkole, czy udziału w niedzielnych mszach, sama zanosiła swoje listy na pocztę. Podjęła dalszą naukę w żeńskim seminarium i prawdopodobnie z powodu jego oddalenia od domu zrezygnowała z kontynuowania studiów. Światu wolała przyglądać się zza firanki swojej sypialni, której okna  wychodziły na północno-zachodnią stronę z widokiem na  główną ulicę Amherst i światło zachodzącego słońca  nazywane przez nią „teatrami dnia”. Dużo czasu spędzała w oranżerii, wybudowanej specjalnie dla niej. Interesowała się botaniką, kolekcjonowała zielniki z opisem egzotycznych roślin (zielnik okazów różnych), nie tylko z jej ogrodu. Lubiła piec ciasteczka dla dzieci z sąsiedztwa i spuszczać je na linie w koszyku. Jedyna z nielicznych zachowanych fotografii Emily przedstawia ją w wieku 17 lat. Powaga tego zdjęcia zaskakuje, usztywnienie siedzącej postaci przez nienaturalną pozę, gładkie zaczesanie włosów kontrastuje z twarzą o delikatnych rysach rudowłosej nastolatki. W czasach młodzieńczych była bardziej otwarta na ludzi, bardziej zabawowa, czego w manierze, stylu fotografii z tamtych czasów nie poczujemy. Wesoła egzaltacja wylewa się z jej długich, rozpiętych w różnych wątkach (Słońce w znaku Strzelca) listów wysyłanych do kuzynek, szkolnych koleżanek. Wczesne próby pisania pokazują zupełnie inną Emily, odległą jej osobowość, zanim na dobre rozkręciła się w komponowaniu wierszy i odnalazła swój zupełnie odmienny, epistoralny styl pełen przepychu, w dojrzalszych latach życia (po trzydziestce). Styl, który po jej śmierci przyczynił się do jej popularności, „mody” na Emily Dickinson, która trwa do dziś. To, co go wyróżnia, to wieloznaczność przekazu, słowa są zasłonięte welonem niedopowiedzeń, zwięzłością, oszczędnością formy. Rytm świdrującego czaszkę wyjąkiwania wyrazów czy wypowiadania ich z zadyszką, który był obecny w jej sposobie mówienia przenosiła na papier. Nie ma tu rymu, są porozrzucane nuty. W precyzji selekcji słów, zawarte jest całe bogactwo alternatywnych światów, różnych ich poziomów, zniekształceń, dekoracji, przesady, przytłoczenia. 

Brak powietrza, powoduje odruch by wstać i przewietrzyć pokój, otworzyć okna. Jeden z jej recenzentów (Richard Wilbur) nazwał zawartość jej poezji „przepychem ubóstwa” (tł. Stanisław Barańczak). W tym oksymoronie jest  ogrom odczuć jakie zostają po zderzeniu z jej wierszem. Emily Dickinson jest świadoma siły oddziaływania słów, traktuje je jak narzędzie (skalpel) do przekazu swoich wewnętrznych światów.